Եղևնին
Համո Սահյան
Անտառից եկած կանաչ եղևնին,
Հիշում է կանաչ իր ընկերներին,
Արահետներն է հիշում ձյունի տակ,
Հիշում է բացատն ու բուքն սպիտակ:
Երկինքն է հիշում իր գլխի վերև,
Եվ իր մայր անտառն ասեղնատերև,
Հովերն է հիշում նա գարնանային,
Որ իրեն այնպես օրորում էին:
Վաղորդյան ցողի գոհարն է հիշում,
Եվ մայրամուտի թևերն աբրեշում,
Հիշում է սոսափն ամեն մի ծառի,
Խարույկն է հիշում անտառապահի:
Հիշում է բոլորն ու չի ափսոսում,
Որ էլ անտառի երգը չի լսում,
Ինչո՞ւ ափսոսա, երբ իր թևերին
Գարուն է բերել երեխաներին,
Գարուն է բերել այս ձմռան օրով
Եվ տուն է մտել կանաչ շորերով.
Ե՞րբ է նա այսպես զուգվել, զարդարվել
Եվ մարդկանց այսքան հրճվանք պատճառել,
Ե՞րբ է նա եղել այսքան երջանիկ
Ու ե՞րբ է տեսել այսքան խաղալիք:
Ե՞րբ են նրա մոտ այսքան մանուկներ
Երգել ու պարել մինչև ուշ գիշեր…
Զարդարանքներով, աստղերով իր պերճ
Կանգնել է ուրախ մանուկների մեջ,
Այնպես հպարտ է նայում աշխարհին,
Կարծես հենց ինքն է բերել Նոր տարին:
Հարցեր և առաջադրանքներ
- Անհասկանալի բառերը դո՛ւրս գրիր և բառարանի օգնությամբ բացատրի՛ր:
Արահետ-Ոտքով բացած նեղ ճանապարհ:Բացատ-Բաց՝ ազատ տեղ, դատարկ տեղ:Վաղորդյան — տեղի ունեցող՝ եղողՑող- Բարակ մանր անձրև:Աբրեշում-ՄետաքսՍոսափ-Տերևների՝ ճյուղերի՝ ցողունների օրորվելուց՝ շարժվելուց առաջացող մեղմ ձայնը, սոսավ:Պերճ-Շքեղ, զարդարուն։
- Ի՞նչ էր հիշում եղևնին: Պատմի՛ր եղևնու անունից:Ես հիշում եմ կանաչ իմ ընկերներին,Արահետներն եմ հիշում ձյունի տակ,
Հիշում եմ բացատն ու բուքն սպիտակ:
Երկինքն եմ հիշում իմ գլխի վերևում,
Եվ իմ հարազատ անտառն ասեղնատերև, - Վաղորդյան ցողի գոհարն եմ հիշում,
- Եվ մայրամուտի թևերն Մետաքս։
- Եղևնին ի՞նչ էր զգում անտառից հեռու: Նա շատ ուրախ էր որովհետև նրան այնտեղ զարդարում էին
- Նա ափսոսո՞ւմ էր, որ այլևս անտառում չի: Նա չեր ափսոսում որովհետև շատ գեղեցիկ էր։
- Ինչո՞ւ էր նա հպարտ նայում աշխարհին:Նա հպարտեր նայում աշխարհին որովհետև նրան թվում էր որ նա է բերել Նոր տարին։
- Նամակ գրի՛ր եղևնուն: